Zegiestow.net

Żegiestów to piękne i magiczne miejsce. Ta górska miejscowość obfituje wprost w śliczne zakątki, gdzie natura nie pozwoliła jeszcze okaleczyć się cywilizacji. Odnajdziemy tu spokój gór, muśnięcie rześkiego wiatru znad rzeki, kolory tęczy poukładane kleksami wśród rozmaitych wzniesień i skał.

Zdrowe powietrze sprawi, że nasze ciało odkryje w sobie witalność i radość.

Już wjeżdzając do tego uzdrowiskowego rejonu mamy wrażenie, że przenieśliśmy się w krainę baśni. Dookoła nas dumnie prężą się rozmaite pagórki. A każdy, niczym nowa paleta artysty malarza, pokryty jest wymyślnymi kolorami.

Z jednej strony dojrzałe, spocone poranną rosą buki, tuż za nimi piętrzą się rozkoszne sosny albo brzózki pokazujące swoje białe sukienki. Tu i ówdzie zza skał zerkają na nas wymyślnie ubarwione krzewy i kwiaty. Natura wprost olśniewa swoją urodą.

Las jest tu fascynujący, możemy go oglądać z dołu "od góry", jak stroszy swój miękki dywan liści. Natura dała nam tu wszystkiego po częsci, są iglaste połacie drzew, które nawet zimową porą przyjaźnie rozkładają swe barwne igły ale możemy też podziwiać ich liściastych braci.

Ten raj dla oczu uzupełnia idealnie szum Popradu, który niczym wygrzewający się na słońcu wąż, wije swe nurty i szepcze nam górskie opowieści.

Gdy świeci słońce, to promienie tańczą jak rusałki na wodzie i złocą nurty potoku.

Przez Żegiestów wieś, położoną na lekkim zboczu góry, płynie zaś wesoły kaskadowy potoczek, który jest dziką wizytówką wsi. Jakże przyjemnie posiedzieć nad takim potokiem i posłuchac szumu wody.

Piękno gór wspaniale oddają wiersze Adama Asnyka, usiądźcie wygodnie w fotelu i na chwilę przenieście się z nami w ten magiczny świat.

Ranek w górach

Góry wyszły jak z kąpieli
I swym łonem świecą czystym,
W granitowej świecą bieli
W tym powietrzu przezroczystym.

Każdy zakręt, każdy załom
Wyskakuje żywy, dumny,
Słońce dało życie skałom,
Rzeźbiąc światłem ich kolumny.

Wszystko skrzy się, wszystko mieni.
Wszystko w oczach przeistacza,
Gra przelotnych barw i cieni
Coraz szerszy krąg zatacza.

Już zdrój srebrną pianą bryzga,
Gdy po ostrych głazach warczy...
Już się żywszy odblask ślizga
Po jeziorek silnej tarczy...

Już pokraśniał rąbek lasu...
Już się wdzięczy i uśmiecha
Brzeg doliny - a z szałasu
Dolatują śpiewne echa...

Przez zielone łąk kobierce,
Dzwoniąc, idą paść się trzody...
Jakaś rozkosz spływa w serce,
Powiew szczęścia i swobody.

Pierś się wznosi, pierś się wzdyma
I powietrze chciwie chwyta -
Dusza wybiec chce oczyma
Upojona, a nie syta;

Niby lecieć chce skrzydlata,
Obudzona jak z zaklęcia...
I tę całą piękność świata
Chce uchwycić w swe objęcia.