• żegiestów-zdrój
• kamień wandy
• atrakcje

Przyroda Beskidu Sądeckiego nie tylko porusza zmysły, również wyzwala w każdym kto tu przybędzie niezwykłe, najczystsze uczucia. Wszakże w jakim miejscu można dogłębniej obcować z dziełem Boga i doświadczać jego miłości, aniżeli w dziewiczych górach. Majestat, krasa, tajemnica i siła gór zmusza do refleksji i przemyśleń nad sensem naszego żywota i otwiera serce.

Żegiestów to miejsce legenda nie tylko ze względu na rangę przyrodniczą, ale również historyczną. Otóż chcielibyśmy przybliżyć Wam jedną z tych jakże romantycznych historii, które owiały zakątki tej miejscowości niezapomnianą, miłosną legendą?

Zamknijcie oczy i przenieśmy się zatem do okresu przed wojną. Jest śliczny poranek pewnego słonecznego, przedwojennego, majowego dnia. Znajdujemy się w Żegiestowie tuż nieopodal Domu Zdrojowego.

Czy widzicie jak pięknie rozkwita to miejsce, pyzate pagórki wygrzewają swe stoki w słońcu, tuż przy drodze kwitną bzy a gdzieś tam nieopodal Popradu skowronek nuci swą miłosną melodię.

Tłumy kuracjuszy krążą po starannie wypielęgnowanych alejkach, rozmawiają, śmieją się. Żegiestów tętni życiem, radosnymi pokrzykiwaniami dzieci i odgłosami potoku leniwie szemrzącego w dolince.

Przed uzdrowiskiem rozciąga się tęczowy, kwietny ogródek, na którego, wyłożonych łupanymi kamykami ścieżkach, ustawiono wygodną drewnianą ławeczkę, by kuracjusze mogli opalać się wśród kwiatów w słoneczne poranki jak ten.

Na razie jednak ławeczka jest pusta. Przystańmy chwilę i przyjrzyjmy się okolicy, czyż nie jest pięknie? Tam za kępą białych bzów matka pochyla się nad dziewczynką, może dwuletnią, i nuci jej coś wesoło do ucha. Nieopodal przysiadł ptak i ciekawie przygląda się dziewczynce, może to wilga? Nie wiem, może Wy poznajecie? Jak okiem sięgnąć wszyscy są zadowoleni, roześmiani. Piękne wytworne stroje dostojnie kontrastują z przyrodą Beskidu.

No ale my tu gadu, gadu? a na naszej ławeczce przysiadła młoda kobieta. Piękna, niezwykłej urody. Ma na sobie niebieską, zwiewną sukienkę i koronkowy parasol dla ochrony przed słońcem. Jej skóra jest alabastrowa, delikatna, sylwetka eteryczna. Długie włosy opadają kaskada loków na ramiona. To aktorka, bardzo znana i ceniona ? Wanda Siemaszko.

Jak już zapewne dostrzegliście, nie sposób przejść obok niej obojętnie. Trudno się zatem dziwić, że grono wielbicieli już do niej zmierza. Młodzi mężczyźni, pełni gracji, wdzięczą się niczym głuszce, by choć na chwilę przykuć uwagę subtelnej niewiasty. Wśród nich jest pewien rzeźbiarz. Dopiero rozpoczyna on swą przygodę ze sztuką a niewątpliwie piękna Wanda stała się dla niego muzą i natchnieniem.

Ale cóż to, czy dostrzegam cień próżności na twarzy tej młodej aktorki? Wanda raczej nie jest zainteresowana względami młodego amanta.

?.

Przenosimy się teraz do Żegiestowskiego lasu, trochę dalej od obserwowanego wcześniej miejsca. Minęła wiosna, lato, mamy barwną jesień. Bukowe, majestatyczne korzenie silnie ściskają nagie skały szukając oparcia. Ich konary dotykają stoków pagórka i nucą cichą pieśń jesieni. Pośród tych buków spaceruje ścieżkami widokowymi smutny młodzieniec. Przez ramię ma niedbale przewieszony sakwojaż. To znany nam rzeźbiarz. Jest przygnębiony, czasami przystaje i wzdycha ciężko, aż wiatr hulający w górach truchleje.

Nagle u swych stóp napotyka kamień. Duży, dziewiczy głaz wpatruje się w niebieskie oczy młodzieńca i niemym gestem zaprasza go do spoczynku. Młodzieniec waha się chwilę, ale w końcu ulega. Kładzie swój bagaż na ziemi i przysiada na kamieniu załamując dłonie. Po chwili podnosi zamglone łzami oczy i wyciąga z torby dłuto, potem młot i zaczyna rzeźbić napis: W?.

I nie wiadomo do dziś, jaki był ogrom cierpienia młodzieńca, który tuż po tym odebrał sobie życie. Miłość niespełniona doprowadziła go na skraj rozpaczy?

I tylko kamień pozostał do dziś, a na nim wyryty napis: ?WANDO KOCHAM?. Ponoć każdej jesieni, w tę jedną noc ? rocznicę strasznego aktu rozpaczy ? głaz wylewa jedną łzę. Ale ileż żalu, łkania, lamentu i tęsknoty jest w niej zawartych wiedzą tylko niemi świadkowie tej tragedii. Tylko ten bukowy las i wiatr, który hula po pagórkach wciąż nucą mu kołysankę do snu i otulają złotymi liśćmi.

Dziś kamień stał się symbolem, odwiedza go wielu turystów. Być może miłość nieznanego rzeźbiarza chociaż tak została spełniona, stała się w pewien sposób wieczna.

• poprz.
• nast.